Het licht staat op rood, het licht staat op groen in het SO is altijd iets te doen.

Om in het SO goed les te kunnen geven, moet mijns inziens alles in elkaar vallen. Alles moet goed voorbereid zijn, de pillen aanwezig, de achterwacht op de hoede, de stof interessant en tot in de puntjes voorbereidt, geen ruzies voor school en de leerkracht tip top.

Vandaag was zo'n dag dat alles klopte, nou ja alles. De stof was interessant en was goed voorbereid. De achterwacht was op scherp. De pillen waren gegeven. Geen echte problemen in het ov voor school. Behalve...... de juf, de juf was niet tip top. Mijn oma, waar ik al 3 jaar lang 1x per week een dag voor zorg omdat zij een hersenbloeding heeft gehad, ligt op sterven. In twee weken tijd is de familie al 4x opgeroepen omdat het "zover" was. Vandaag kreeg ik onder de les een telefoontje. Ik dacht meteen: "this is it." 

Ik belde mijn achterwacht en die nam mijn klas over. Uiteindelijk bleek het op een misverstand te berusten en was alles oke. Helaas, ik was niet meer oke. Ik heb even een voorsprong genomen op omaatjes dood en heel hard gehuild in de theaterzaal. Toen ik terugkwam  in de klas was het hard werken. Hard werken om alles in het gareel te houden. Ik deelde krullen uit en tekende smiley's als of mijn leven ervan af hing. Helaas, na de pauze sloeg de vlam in de pan. Er ontstond een ruzie wat resulteerde in een vechtpartij. Hoe ik ook probeerde het lukte niet zonder fysiek op te treden en een kind in de stille kamer te zetten. Een kind waarvan ik weet dat hij het vreselijk vindt in de stille kamer. Eentje waarvan je twijfelt of hij niet extra beschadigd wordt door de stille kamer. Ik kon niet anders. Ik was machteloos. Het werd onveilig voor hemzelf en voor de rest. 

En toch rijst de vraag; had ik dit kunnen voorkomen? En wat gaat het kind doen in de toekomst? In de maatschappij waarbij niet alle lichten op groen staan, waarbij vaak een stoplicht op oranje staat en zelfs geregeld een stoplicht op rood staat? 

Wat vind ik het SO geweldig alles alle lichten op groen staan. 

Wat vind ik het pittig als de lichten een andere kleur geven. 

autocoureur of huurmoordenaar, ritalin mag het zeggen.

Als ZMOK juf deel ik zo'n 9 ritalin pillen per dag uit. Ik volg veel publicaties over ritalin en andere ADHD medicatie. Ik ben absoluut geen voorstander, maar ook zeker geen tegenstander. Ik zou heel graag zeker zijn van mijn zaak, een duidelijk standpunt hebben. Helaas, ik weet het simpelweg niet.

Dagelijks zie ik kinderen die worstelen met ADHD. Kinderen die in de problemen komen zonder medicatie. Impulsen niet kunnen bedwingen, in conflicten komen met andere kinderen, geen gezag aankunnen, in vechtpartijen belanden, met dingen gaan gooien, onveilige situaties creëren in de klas.
Ook zie ik kinderen die zich niet kunnen concentreren op de instructie, die niet stil kunnen zitten en zichzelf de tijd geven voor de verwerking en de inoefening, die geen toets kunnen maken omdat de concentratieboog maar 3,8 sec is. Maar soms ook een IQ hebben van boven de 100

Twee soorten kinderen dus. Ik heb een jongen in de klas gehad die een IQ van boven de 120 had maar in groep 7 werkte op groep 5 niveau ondanks de ritalin. Ik heb in samenspraak met moeder, arts en hemzelf de ritalin alleen gegeven op de cruciale momenten. Toetsmomenten. Momenten waarin de maatschappij eist dat je je moet concentreren. Binnen een jaar ging hij terug naar het regulier basisonderwijs en zit nu op het VWO. Eén succesje. Maar dat is er maar één. Dit was een jongen die gewoon onder zijn niveau werkte en het niet uitmaakte. Pas toen hij werd uitgedaagd en de medicatie werd verlaagd ging hij er echt voor.

Ik heb ook kinderen in de klas waarbij vastgesteld is dat er geen gewetensvorming is........
Lees die zin nog eens, kinderen van 10,11,12 jaar die geen geweten hebben en die dat ook niet zullen ontwikkelen. Kinderen die ik later ooit misschien met initialen in de krant zie staan. Kinderen die het niet uitmaakt of ze je omleggen of misschien een goede dag hebben en besluiten om je te laten leven. Deze kinderen hebben ook ritalin.

Ik heb een jongen in mijn klas die geregeld zonder pillen op school komt. Moeder wil graag dat hij leert zonder pillen te leven. Iedere keer als hij zonder pillen op school komt en ik bedoel nu ook echt IEDERE keer, dan wordt het vechten. Vechten met andere kinderen of vechten met mij. Het maakt hem op dat moment niet uit of ik zijn juf ben. Hij zal mij op mijn bek slaan als hij zou kunnen. In de eerste zeven weken dat ik hem in de klas had is hij zeven keer in aanraking geweest met de politie. Deze jongen, heeft geen geweten, een laag IQ, ADHD en wat al niet meer. Wat willen wij, de maatschappij, van deze jongen? Wat zijn onze verwachtingen?

Er is jaren onderzoek gedaan en daar zijn en hoop resultaten uitgekomen. En het is goed dat we kritisch blijven en ons iedere keer goed afvragen: is ritalin in dit geval noodzakelijk, wenselijk of helpt het?

In het eerste geval vergelijk ik het met een paracetamolletje, het kind moet een toets maken maar heeft enorme hoofdpijn. Hij kan hem wel maken maar zal misschien wat lager scoren. Vervelend maar met geduld behaal je hetzelfde niveau.

In het tweede geval vergelijk ik het met een diabetes patiënt, zonder insuline kun je niet meer functioneren, het wordt gevaarlijk.

De laatste ontwikkelingen zijn, dat ritalin de hersenen blijvend kan veranderen. Een hoop mensen schrikken daarvan en ik denk; dat betekent hoop voor diegene die op een doodlopend spoor zitten. Blijvende verandering, iets wat een leerkracht, hulpverlener, moeder of wie dan ook niet meer voor elkaar krijgt lukt misschien wel door een pil. Kortom ik ben geen voorstander en geen tegenstander. En hoe meer ik lees hoe meer ik twijfel.

Bij sommige kinderen is het een dubbeltje op zijn kant. Geen angsten, brutaal en impulsief. Mooie eigenschappen voor een huurmoordenaar of voor een autocoureur. Wat wordt het?

Voorlezen

Eigenwijs als ik ben wil ik toch wéér voorlezen. Ik ben niet voor niets juf. Kan mij het schelen dat de kinderen al in de puberteit zitten, nou en dat het een ZMOK school is en de opmerkingen van de kids lap ik lekker aan mijn laars. En zo kwam het dat ik vandaag in mijn bubbeltje zat en de GVR van Roald Dahl begon voor te lezen. Na het lezen van de eerste alinea verstomde het geroezemoes. De kinderen hingen na het eerste hoofdstuk aan mijn lippen en als ik bij hoofdstuk 3 op kijk of ik al moet stoppen, zie ik dat de kinderen mij aangapen en met open mond aan het luisteren zijn. Dan weet ik toch weer dat ik juf wil zijn. En als ik dan eindelijk stop en mijn grote kleine man van meer dan 100 kilo en bijna 13 vraagt of hij het plaatje mag zien, smelt mijn hart. 
#lovejufzijn

kleine stapjes

Vrijdag........
Mijn, normaal zo'n stille jongen is boos. Erg boos. Hij gooit zijn schrift van tafel, daarna volgt zijn potlood en zijn gum. Heel boos.
Hij tilt zijn stoel boven zijn hoofd en wil deze ook gaan gooien. Ik kijk hem aan en schud mijn hoofd. Hij kijkt naar me, dreigt nog een keer en ik schud nog een keer mijn hoofd. En wonder boven wonder hij zet de stoel neer en gaat als een malloot opzoek in zijn laatje. Hij vindt een rekenwerkboekje en houdt deze boven zijn hoofd en kijkt naar me..... Vraagt goedkeuring zo lijkt het.
Count your blessings.

Ik knikte, en daar ging het werkschrift. 

Nee het is niet goed, maar hij had op een cruciaal moment geluisterd in al zijn boosheid. In vijf weken had ik dat voor elkaar. Ik ben trots op hem. 

Ik had weer nee kunnen schudden, ik had op mijn strepen kunnen staan en misschien was het mij gelukt. Maar waarschijnlijker niet. Nu heb ik een heel klein beetje krediet opgebouwd. Een heel klein beetje. Een heel klein stapje die ik ooit misschien zo hard nodig heb. 

En misschien, heel misschien heb ik t mis. En zal ik toch meer op mijn strepen moeten gaan staan. Tijd zal het leren. Maar het is een mega gaaf proces. I love my job