To app or not to app

De tijden veranderen, de communicatie verandert. De vraag is dus; verander je mee of houd je vast aan de oude methodes? En hoe lastig ook, bedenk: ooit waren hiëroglyfen en spijkerschrift dé manier van communicatie.

Toen ik begon te werken in Amsterdam Oost was één van de grote problemen dat je ouders niet bereikte. Ouderavonden, informatieavonden, uitjes, rapportgesprekken, noem maar op. 100% aanwezigheid is mij toen nooit gelukt. Bij "echt" belangrijke gebeurtenissen moesten wij alle ouders bellen (Regulier onderwijs, dus dat betekent tegenwoordig een stuk of 30 telefoontjes). En zelfs dan haalden we niet 100% opkomst. Wanneer belde je ouders? Bij ouderavonden, rapportgesprekken en dergelijke, maar vooral als het kind iets uitgehaald had wat niet door de beugel kon. Kortom contact vanuit school betekende een verplichting. Doorgaans zijn verplichtingen niet de leukste bezigheden.

Dat het anders kon leerde ik in de Bijlmer. Ik kwam daar te werken op een SBO school en dat was voor mij een uitdaging. Het verschil met Amsterdam Oost was met name het publiek. In Oost had het gros een islamitische achtergrond en ik vond het daar sowieso lastiger om contact te leggen. In mijn ogen zijn zij meer op zichzelf. In de Bijlmer was het vooral Surinaams, Antilliaans en Afrikaans wat de klok sloeg. De "hé schatje" en de "mi gudu's" vlogen om mijn oren. Daar was het ook waar een vader mij in de eerste week vroeg om mijn telefoonnummer zodat hij mij kon appen als hij ruzie thuis had gehad met zijn zoon zodat ik wist te anticiperen. Ik twijfelde geen moment. Ik dacht meteen; ja, zo moet het zijn. Je doet het samen. Als de leerling een rot start heeft gehad 's ochtends, dan kan ik daar rekening mee houden zodat het toch een goede dag wordt. Ik heb die week alle mobiele nummers van ouders gevraagd en gekregen. Ik heb ze diezelfde week ook gebombardeerd met leuke foto's van hun kroost. Een leuke gymles- foto, en leuke werkstuk- foto, en topdag - foto. Wat een leuke reacties kreeg ik. Ik appte er op los. Zoals iedere juf of meester tegenwoordig weet: vier leuke berichtjes tegenover één minder goed berichtje. En het werkte. Bij de voorlichting voor het voorgezet onderwijs had ik voor het eerst 100% aanwezigheid. Ook bij de kerstborrel en de afscheidsavond bereikte ik iedereen en kwam iedereen.

Tegenwoordig weet ik niet anders meer. Bij iedere nieuwe leerling vraag ik meteen een telefoonnummer en nog voor het eind van de dag app ik een foto van een lachend kind. Want ik kan mij best voorstellen als je kind verwezen wordt naar een cluster 4 school, je bezorgd bent, je er best moeite mee hebt en ook veel vragen. Ik hoop dat een foto van je kind die op zijn plaats lijkt een paar zorgen wegneemt en de eerste stap naar samenwerking zal zetten. De drempel om mij te benaderen wordt een stuk kleiner. Volgens mij zijn er nog genoeg ouders, maar ook leerkrachten die het contact een beetje ontlopen. Die het eng vinden, beoordeeld denken te worden en geen pottekijkers willen. Maar we zijn mensen en we hebben hetzelfde doel dus het gaat goed komen. Ouders werken meer met mij samen. Ze krijgen niet alleen contact met mij als het slecht gaat, maar met name als het goed gaat. Bijvoorbeeld als hun zoon leeskampioen is geworden, of een voldoende heeft voor zijn rekentoets die hij zo lastig vindt. Wanneer ik dan eens app of een moeder wil praten met haar zoon omdat hij gevochten heeft doet zij dat ook. Daardoor heeft het kind het idee dat de lijn van leerkracht naar ouders heel kort is, dat we het samen doen. Dat werkt volgens mij dubbel zo goed.

Zijn er dan helemaal geen nadelen? Nee, ik heb ze nog niet ontdekt. Ik word inderdaad wel eens op zondagavond ge-appt: Help, mijn zoon is jarig en ik weet niet wat ik moet trakteren. Of: Mijn zoon is de woordjes kwijt, kun je ze nog even appen? Ik kan kiezen of ik meteen antwoord geef. Meestal geef ik direct antwoord. Het kost niets en het levert heel veel op. Of ik nou mij Facebook account check of een linkje doorstuur van traktaties: het is mij om het even. Als het niet uitkomt dan is dat ook uit te leggen. Ik krijg ook op kerstavond een appje met: Lieve juf, ik weet dat het kerstavond is maar je hebt zoveel voor ons gedaan ik wilde je even laten weten dat we na zes weken weer water hebben! Wat is mijn dag dan weer goed. Of een appje van ouder: Lieve juf, we zijn zo blij dat onze zoon bij jou in de klas zit. We zien hem voor het eerst sinds drie jaar opleven.

Kortom de vraag is waarschijnlijk niet òf je moet appen, maar wanneer je gaat beginnen met appen.

Van mij mag het minder Sinterklaas.

In september liggen de pepernoten in de schappen. Eind november als de dagen korter zijn, mensen langzaam aan de zonnestralen beginnen te missen, komt de goedheilig man ons land binnen. Kinderen worden gek gemaakt. Ouders die hun kinderen doorgaans niet onder controle hebben, hebben eindelijk back-up. "Pas op hoor, gedraag je, anders neemt Sint je mee in de zak naar Spanje." Zelfs als ze wat ouder zijn, dreigen de ouders dat de kinderen anders wel kunnen fluiten naar hun nintendo DS. Kortom, kinderen lopen een maand lang op hun tenen. Want ieder kind wil het goed doen. Maar als mams een winterdepressie heeft, juf tegen een burn-out loopt en vader eigenlijk altijd al overwerkt is, is dat onhaalbaar.

Twee weken lang is het lastig lesgeven, twee weken lang zijn kinderen zenuwachtig. Surprises? Oke school betaalt het cadeautje maar wie het papier en de lijm voor de surprise? Het gezin zit in de schuldsanering. Het kind weet vaak niet eens hoe het een surprise maakt. Én dan heeft hij ook nog eens de sukkel van de klas. Dan het Sinterklaasspel? Ja hallo er zijn ook autistische kinderen, en dan wordt een cadeautje weggeven wel heel lastig
Wat eigenlijk een feest moet zijn is alle hens aan dek voor leerkracht en kind. Iedereen is aanwezig en op zijn hoede.
De stress over een "zwarte" piet, "gekleurde" piet of "roetveeg" piet bespreek ik hier niet eens.
Als we dan al die lestijd verloren hebben, gaan we over in de stress van kerst. Gelukkig kunnen we dan meteen op vakantie. Heerlijk twee weken vrij. Om daarna meteen te duiken in de halfjaarlijkse cito-toetsen.
Wat gek alleen dat de Cito toetsen altijd lager uitvallen dan de methode-toetsen. Of is dat helemaal niet zo gek na een maand stress en 2 weken geen schoolroutine?
Van mij mag die oude man met pensioen en alleen nog op huisbezoek gaan in een weekend.

Het licht staat op rood, het licht staat op groen in het SO is altijd iets te doen.

Om in het SO goed les te kunnen geven, moet mijns inziens alles in elkaar vallen. Alles moet goed voorbereid zijn, de pillen aanwezig, de achterwacht op de hoede, de stof interessant en tot in de puntjes voorbereidt, geen ruzies voor school en de leerkracht tip top.

Vandaag was zo'n dag dat alles klopte, nou ja alles. De stof was interessant en was goed voorbereid. De achterwacht was op scherp. De pillen waren gegeven. Geen echte problemen in het ov voor school. Behalve...... de juf, de juf was niet tip top. Mijn oma, waar ik al 3 jaar lang 1x per week een dag voor zorg omdat zij een hersenbloeding heeft gehad, ligt op sterven. In twee weken tijd is de familie al 4x opgeroepen omdat het "zover" was. Vandaag kreeg ik onder de les een telefoontje. Ik dacht meteen: "this is it." 

Ik belde mijn achterwacht en die nam mijn klas over. Uiteindelijk bleek het op een misverstand te berusten en was alles oke. Helaas, ik was niet meer oke. Ik heb even een voorsprong genomen op omaatjes dood en heel hard gehuild in de theaterzaal. Toen ik terugkwam  in de klas was het hard werken. Hard werken om alles in het gareel te houden. Ik deelde krullen uit en tekende smiley's als of mijn leven ervan af hing. Helaas, na de pauze sloeg de vlam in de pan. Er ontstond een ruzie wat resulteerde in een vechtpartij. Hoe ik ook probeerde het lukte niet zonder fysiek op te treden en een kind in de stille kamer te zetten. Een kind waarvan ik weet dat hij het vreselijk vindt in de stille kamer. Eentje waarvan je twijfelt of hij niet extra beschadigd wordt door de stille kamer. Ik kon niet anders. Ik was machteloos. Het werd onveilig voor hemzelf en voor de rest. 

En toch rijst de vraag; had ik dit kunnen voorkomen? En wat gaat het kind doen in de toekomst? In de maatschappij waarbij niet alle lichten op groen staan, waarbij vaak een stoplicht op oranje staat en zelfs geregeld een stoplicht op rood staat? 

Wat vind ik het SO geweldig alles alle lichten op groen staan. 

Wat vind ik het pittig als de lichten een andere kleur geven. 

autocoureur of huurmoordenaar, ritalin mag het zeggen.

Als ZMOK juf deel ik zo'n 9 ritalin pillen per dag uit. Ik volg veel publicaties over ritalin en andere ADHD medicatie. Ik ben absoluut geen voorstander, maar ook zeker geen tegenstander. Ik zou heel graag zeker zijn van mijn zaak, een duidelijk standpunt hebben. Helaas, ik weet het simpelweg niet.

Dagelijks zie ik kinderen die worstelen met ADHD. Kinderen die in de problemen komen zonder medicatie. Impulsen niet kunnen bedwingen, in conflicten komen met andere kinderen, geen gezag aankunnen, in vechtpartijen belanden, met dingen gaan gooien, onveilige situaties creëren in de klas.
Ook zie ik kinderen die zich niet kunnen concentreren op de instructie, die niet stil kunnen zitten en zichzelf de tijd geven voor de verwerking en de inoefening, die geen toets kunnen maken omdat de concentratieboog maar 3,8 sec is. Maar soms ook een IQ hebben van boven de 100

Twee soorten kinderen dus. Ik heb een jongen in de klas gehad die een IQ van boven de 120 had maar in groep 7 werkte op groep 5 niveau ondanks de ritalin. Ik heb in samenspraak met moeder, arts en hemzelf de ritalin alleen gegeven op de cruciale momenten. Toetsmomenten. Momenten waarin de maatschappij eist dat je je moet concentreren. Binnen een jaar ging hij terug naar het regulier basisonderwijs en zit nu op het VWO. Eén succesje. Maar dat is er maar één. Dit was een jongen die gewoon onder zijn niveau werkte en het niet uitmaakte. Pas toen hij werd uitgedaagd en de medicatie werd verlaagd ging hij er echt voor.

Ik heb ook kinderen in de klas waarbij vastgesteld is dat er geen gewetensvorming is........
Lees die zin nog eens, kinderen van 10,11,12 jaar die geen geweten hebben en die dat ook niet zullen ontwikkelen. Kinderen die ik later ooit misschien met initialen in de krant zie staan. Kinderen die het niet uitmaakt of ze je omleggen of misschien een goede dag hebben en besluiten om je te laten leven. Deze kinderen hebben ook ritalin.

Ik heb een jongen in mijn klas die geregeld zonder pillen op school komt. Moeder wil graag dat hij leert zonder pillen te leven. Iedere keer als hij zonder pillen op school komt en ik bedoel nu ook echt IEDERE keer, dan wordt het vechten. Vechten met andere kinderen of vechten met mij. Het maakt hem op dat moment niet uit of ik zijn juf ben. Hij zal mij op mijn bek slaan als hij zou kunnen. In de eerste zeven weken dat ik hem in de klas had is hij zeven keer in aanraking geweest met de politie. Deze jongen, heeft geen geweten, een laag IQ, ADHD en wat al niet meer. Wat willen wij, de maatschappij, van deze jongen? Wat zijn onze verwachtingen?

Er is jaren onderzoek gedaan en daar zijn en hoop resultaten uitgekomen. En het is goed dat we kritisch blijven en ons iedere keer goed afvragen: is ritalin in dit geval noodzakelijk, wenselijk of helpt het?

In het eerste geval vergelijk ik het met een paracetamolletje, het kind moet een toets maken maar heeft enorme hoofdpijn. Hij kan hem wel maken maar zal misschien wat lager scoren. Vervelend maar met geduld behaal je hetzelfde niveau.

In het tweede geval vergelijk ik het met een diabetes patiënt, zonder insuline kun je niet meer functioneren, het wordt gevaarlijk.

De laatste ontwikkelingen zijn, dat ritalin de hersenen blijvend kan veranderen. Een hoop mensen schrikken daarvan en ik denk; dat betekent hoop voor diegene die op een doodlopend spoor zitten. Blijvende verandering, iets wat een leerkracht, hulpverlener, moeder of wie dan ook niet meer voor elkaar krijgt lukt misschien wel door een pil. Kortom ik ben geen voorstander en geen tegenstander. En hoe meer ik lees hoe meer ik twijfel.

Bij sommige kinderen is het een dubbeltje op zijn kant. Geen angsten, brutaal en impulsief. Mooie eigenschappen voor een huurmoordenaar of voor een autocoureur. Wat wordt het?

Voorlezen

Eigenwijs als ik ben wil ik toch wéér voorlezen. Ik ben niet voor niets juf. Kan mij het schelen dat de kinderen al in de puberteit zitten, nou en dat het een ZMOK school is en de opmerkingen van de kids lap ik lekker aan mijn laars. En zo kwam het dat ik vandaag in mijn bubbeltje zat en de GVR van Roald Dahl begon voor te lezen. Na het lezen van de eerste alinea verstomde het geroezemoes. De kinderen hingen na het eerste hoofdstuk aan mijn lippen en als ik bij hoofdstuk 3 op kijk of ik al moet stoppen, zie ik dat de kinderen mij aangapen en met open mond aan het luisteren zijn. Dan weet ik toch weer dat ik juf wil zijn. En als ik dan eindelijk stop en mijn grote kleine man van meer dan 100 kilo en bijna 13 vraagt of hij het plaatje mag zien, smelt mijn hart. 
#lovejufzijn

kleine stapjes

Vrijdag........
Mijn, normaal zo'n stille jongen is boos. Erg boos. Hij gooit zijn schrift van tafel, daarna volgt zijn potlood en zijn gum. Heel boos.
Hij tilt zijn stoel boven zijn hoofd en wil deze ook gaan gooien. Ik kijk hem aan en schud mijn hoofd. Hij kijkt naar me, dreigt nog een keer en ik schud nog een keer mijn hoofd. En wonder boven wonder hij zet de stoel neer en gaat als een malloot opzoek in zijn laatje. Hij vindt een rekenwerkboekje en houdt deze boven zijn hoofd en kijkt naar me..... Vraagt goedkeuring zo lijkt het.
Count your blessings.

Ik knikte, en daar ging het werkschrift. 

Nee het is niet goed, maar hij had op een cruciaal moment geluisterd in al zijn boosheid. In vijf weken had ik dat voor elkaar. Ik ben trots op hem. 

Ik had weer nee kunnen schudden, ik had op mijn strepen kunnen staan en misschien was het mij gelukt. Maar waarschijnlijker niet. Nu heb ik een heel klein beetje krediet opgebouwd. Een heel klein beetje. Een heel klein stapje die ik ooit misschien zo hard nodig heb. 

En misschien, heel misschien heb ik t mis. En zal ik toch meer op mijn strepen moeten gaan staan. Tijd zal het leren. Maar het is een mega gaaf proces. I love my job