Ramadan 2.0

Op sociaal media, in mijn persoonlijk leven en in mijn profesionele leven ga ik discussies over het geloof liever uit de weg. 41 jaar jaar lang ben ik gelovig geweest en nog steeds word ik emotioneel en gefrustreerd. Ik weet dat van mijzelf. Desondanks heb ik wel een mening en denk ik soms ook dat ik nog iets zinnigs zeg. Het probleem met kritiek op het geloof is dat je bijna nooit de mensen treft waar het om gaat maar enkel ja-knikkers verzamelt. Toch trek ik de stoute schoenen aan en schrijf ik een blog over de ramadan.

Als juf, werkzaam in Amsterdam -Oost waar 90% moslim was, via SBO in de Bijlmer en nu ZMOK in Amsterdam-West, geloof ik echt dat ik een onderbouwde mening kan geven.
Om een beeld te schetsen:

Het is dinsdag 6 juni 7:50 en het is al bloedwarm in de klas. De dag na Pinksteren, dus ben ik weer uitgerust na die extra dag vrij. Ik ben het rooster op het bord aan het typen als de eerste leerling de klas binnen komt. Hij heeft ramadan. Het is al een week bezig en het is heel erg warm, het wordt steeds zwaarder. Hij heeft niet veel gegeten, want hij wilde niet wakker worden toen zijn moeder hem wekte. Hij was moe. Ik vertel hem dat ik een beetje rekening met hem houd. Hij mompelt een 'is goed juf' en gaat op zijn tafel hangen. Eigenlijk komt er niet veel meer uit hem die dag. Hij heeft de hele dag niet gegeten en is middenin de nacht opgestaan om te eten. Hij is een puber van 13 en volop in de groei. Hij heeft ADHD en wellicht zijn er nog tig labels die we eraan kunnen hangen. Hij zit namelijk op een ZMOK school. Een school voor kinderen met ernstige opvoedproblemen en psychische stoornissen. En die kinderen doen mee aan de ramadan. Als ik bedenk dat ik al chagrijnig word als ik geen tijd heb gehad om te lunchen, hoe moet een 13-jarige dat dan doen als hij een hele dag niet mag eten?

Dat gaat dus ook niet. Om 8:35 is het eerste akkefietje daar. Een flinke ruzie, vechten en vreselijk brutaal tegen mij. Iets waarbij hij normaal best de knop om krijgt, lukt dat nu niet. Om 10:00 in de pauze hetzelfde. Op het voetbalveld is het raak en een kind krijgt een rottrap. Het is bijna 30 graden de kinderen hebben allemaal een korter lontje. Ik heb mijn stagiaire naar binnen gestuurd om alle bidons te vullen met ijswater vanuit de keuken. Behalve van de twee die ramadan doen. Ik voel me bezwaard maar de kinderen hebben echt verkoeling nodig. Het zijn allemaal ZMOK-ers en ik moet de hitte eruit halen. Om 10:15 als we fruit gaan eten en het ijswater drinken is er weer een aanvaring. Het is alle zeilen bijzetten om überhaupt nog les te geven. Ik heb 2 kinderen aan de ramadan en 11 niet. En toch heb ik het gevoel dat we allemaal aan de ramadan doen. Een maand lang wordt er lestijd weggenomen doordat er vechtpartijen zijn, ruzies en klassengesprekken. En als ik ouders spreek, krijg ik de bal teruggespeeld. "Ja juf, hij doet aan de ramadan."

Er zijn veel redenen waarom ik vind dat we het vasten tijdens de ramadan moeten afschaffen, zeker voor kinderen. De ramadan verdient sowieso een tijdsaanpassing. Maar dat gaat niet gebeuren en dus bedacht ik een ramadan 2.0 voor kinderen.

De ramadan is bedoeld om je in te leven met de minderbedeelden. Inleven hoe het is om met heel weinig te leven. En waar gaan de ruzies over in de klas: nepkleding of echt, welke telefoon, hoeveel volgers op Youtube, Insta, of Snapchat. Kortom een hoop luxe waarvan kinderen niet de waarde van beseffen. Kunnen we niet zeggen dat alle kinderen tot 18 of 21 de ramadan 2.0 moeten doen. Eén maan(d) lang zonder smartphone, zonder televisie, zonder internet, zonder merkkleding. Eén maan(d) lang zonder de nieuwste rage, dit keer de fidget-spinners. Eén maan(d) lang inleven in de armsten van deze aardkloot. Eén maan(d) spelen met wat je vindt op straat. Pas dan als ze hebben geleerd hoe dat is, mogen ze meedoen aan de traditionele ramadan. Want dan hebben alle kinderen in de klas er nog wat aan. Ik kan het niet verklaren hoe je overdag op je mooie Nike's en je iPhone, niet eet, je wacht tot het donker wordt en je dan vol eet aan al het heerlijks van de wereld. Bovendien als afsluiting: een feest met zoveel suikergoed dat diabetici erin blijven en alle kinderen nog eens prachtige kleding cadeau krijgen om mee te pochen. Mijns inziens is dat niet inleven met de mensen uit de derde wereld.