Waarom moeilijk doen?

Een nieuwe klas vind ik altijd spannend. Ik ben benieuwd, gretig, nieuwsgierig en ook zenuwachtig. Bij de ergste overdrachten van de kinderen denk ik; ‘Oja, kom maar op, we zullen eens zien of dat zo is.’ Want vaak denk ik bij een overdracht, ligt dat aan het kind of de leerkracht. En héél soms kom ik tot de conclusie dat het niet aan de leerkracht ligt, en soms kom ik tot de conclusie dat het mij ook niet lukt. (Wat dus ook nog niets zegt.)

Dit jaar heb ik allemaal stoere mannen en één stoere dame in de klas. Één dame die een behoorlijke reputatie heeft. Op de eerste dag van dit schooljaar maakte ze die reputatie ook waar. Ze hoekte mijn teamleider vol in het gezicht. Het maakt haar niet uit wie zij tegenover zich heeft. Haar meester van vorig jaar, teamleider of de juf van de dinsdag, ze heeft maar één overlevingstactiek, vechten. 

En toch ik heb een band(je) weten te creeëren. Ze hoeft bij mij (nog) niet te vechten, ze kan grapjes vertellen en weet zelfs mij in verlegenheid te brengen als we, op haar verzoek, elkaar een compliment gaan geven. Ze tolereert mij, gedoogt mij of..... voelt ze een band? Ze is slim, ver boven gemiddeld. Ze is atletisch, ook ver boven gemiddeld. Het zou kunnen lijken dat alles mee zit maar ook hier geldt; schijn bedriegt. Ze is getraumatiseerd en heeft op haar 12e een duimendik dossier. Het einde is nog niet in zicht. Er komt heus meer bij. En toch is ze niet kansloos. Zij is kansvol!

Gisteren wilde ze niet naar mij luisteren. Dat was de allereerste keer. Ik voelde het warm worden in mijn buik. Was dit waar het draadje knapt. Is het nu dan voorbij, gaan we nu in de strijd? Ik vroeg mijn directeur wat ik moest doen. Ik vertrouwde niet meer op mezelf. Ik was angstig om wat iedereen iedere keer riep over dat twaalfjarige meisje. Hij ging polsen bij haar broertje. Net zo getraumatiseerd en dus ook bij ons in het cluster 4. Hij wist het niet. Ze had alleen ruzie gehad in het busje. Ik had moeder ge-appt. Die vertelde dat ze chagarijnig was. Ze was te laat op gestaan en dus niet op kunnen maken. Ik had haar daarop naar de wc gestuurd en gezegd dat ik haar een kwartier niet wilde zien voor ze mooi opgemaakt was. Dat had gisteren geholpen. Maar vandaag kwam ze op school en zei ze; “Juf, ik weet waarom t was, ik ben ongesteld geworden vandaag.”

Ik heb nu in mijn telefoon een alarm staan wanneer zij ongesteld wordt. Dikke tip van een collega. Nu hoef ik niet meer in angst te zitten als hét die tijd van de maand is. Ik moet alleen zorgen dat er chocola in de klas is! 

Soms is het dossier zo dik en ingewikkeld maar zijn de problemen zo simpel.