Eén regel heb ik altijd hoog in het vaandel staan. Boos zijn mag, boos blijven niet. En.... alle problemen worden goed gemaakt met een stevige knuffel.
Sinds een maand of twee is er een jongen bij mij in de klas geplaatst die in zijn andere klas niet op zijn plaats was. Hij had een vreselijk negatieve invloed op de groep. Men hoopte, dat als hij bij oudere kinderen geplaatst zou worden hij een minder grote invloed was op de groepsdynamiek. Zo komt het dat er nu een 9 jarige jongen tussen de 12 en 13 jarige zit. Cognitief heeft hij geen aansluiting en ook sociaal emotioneel valt hij buiten de groep. Natuurlijk lukt het hem niet om zijn gedrag aan te passen. Hij is namelijk 9. Hij hoeft dat ook niet te kunnen. Daarvoor zit hij ook in het ZMOK. Daarvoor ben ik er.
Het gaat de laatste tijd steeds een klein beetje beter. Steeds vaker lukt het mij om hem net voor een driftbui af te leiden of voor een boodschap te sturen. Steeds vaker lukt het de klas om zijn gevoelens te negeren of niet te reageren op zijn boze opmerkingen. Steeds vaker lukt het mij om te zien dat het genoeg is geweest en hem even achter de computer te zetten. Ik begon bijna te geloven in mezelf.
Vandaag was zo'n dag dat het niet helemaal lukte. Het was volle maan. Want het zal toch niet aan het leerkrachtgedrag liggen dat de groep zo onrustig is..... ;-)
Tijdens het RALFI lezen merkte ik dat het lastig voor hem was om zich te concentreren. (We hadden een verdeelkind die nogal voor wat onrust zorgde.) Ik vroeg hem de tekst te lezen en hij zei; "Juf, ik wil niet." Mijn standaard antwoord was; "O ja, dat snap ik heel goed. Maar ja, ik kan er niet zoveel aan doen want dat hoort er nu eenmaal bij." Ik tel tot drie en hij begint met lezen. Ik juich stiekem en klop mezelf in gedachte op mijn schouders. Weer wat bereikt.....
Schijn bedriegt.
Nog geen drie minuten later is er ruzie tussen hem en het verdeel kind. Ik loop naar hem toe en vraag hem om even met mij mee te lopen. De eerst paar ziektes worden naar mijn hoofd geslingerd. Ik trek mij er niets van aan want dat hoort er bij. Ik geef hem de keus, of ik help je of je loopt even rustig met mij mee. Hij besluit het laatste. (De laatste keus blijft het beste hangen dus ook dat is met voorbedachte raden.) Hij wordt rustig bij de directie. Later komt hij weer in de klas. Hij komt bij me, kent de regels. Zegt; 'Sorry juf, ik was boos maar wilde u geen verdriet doen.' Hij geeft mij een stevige knuffel en gaat weer op zijn plaats zitten. Er is weinig voor nodig dat het weer mis gaat. Wederom schelden, weer een keus, weer directie. Tijdens de pauze besluit ik hem preventief binnen te houden. Het lukt vandaag niet en pauzes zijn de grootste uitdaging voor hem. Hij vindt het goed. Hij gaat rustig op het kantoor van de directie zitten en kijken naar de kinderen die voetballen.
Dat moet toch steken. Jij zit binnen, wil ook voetballen. Je weet dat het niet gaat lukken maar je wilt zo graag. Je wilt ook "normaal" zijn. En dus steek je je middelvinger op of misschien deden zij dat wel eerst. Want zij, de klas, zijn je ook zo zat. Wat er ook gebeurde, ik kon nog net op tijd naar buiten rennen en hem vastpakken. Hij schopt wild om hem heen en wenst mij wederom de vreselijkste ziektes. Ik kan hem geen keuze geven dit keer. Hij is fysiek erg agressief, verbaal scheldt hij mij helemaal verrot en slaat. Ik besluit een time-out te nemen in de stille kamer met hem. Nog voor ik iets kan zeggen spuugt hij naar me en zegt dat ik moet opdonderden. Een collegaatje komt aangesneld om mij te helpen. Ik haal mijn directeur die mij overneemt en ik haal mijn klas op. Later als mijn klas naar gym is, ga ik naar hem toe. Ik heb het zoveelste pedagogische gesprekje met hem. Hij scoort een dikke tien op de schaal van sociaal wenselijkheid. Super lief, veel berouw, om door een ringetje te halen. Als ik vraag of hij nog kan gymmen knikt hij heftig van ja. Ik zeg; " Nou, waar wacht je nog op. Rennen!"
Hij rent naar de deur en blijft daar staan. Hij draait zich om naar mij. Ik vraag hem wat er is. Hij zegt niets, klapt dicht lijkt het wel. Ik herhaal mijn vraag. Hij schraapt zijn keel en zegt; "U bent nog boos op mij. U heeft mij geen knuffel gegeven." Ik lach naar hem en zeg dat ik hem geen knuffel hoef te geven want ik heb niet gescholden en gespuugd, hij moet mij een knuffel geven. En hij rent in mijn armen met een grote lach op zijn gezicht. "Sorry juf, ik zal het nooit meer doen."
Later als ik met de teamleiding over hem praat verwoordt zij het geweldig. Hij groeit in dit stadium niet. Wij, de school/ klas/ maatschappij, passen aan hem aan.
De klas verdient een pluim door hem te negeren, de school verdient een pluim door preventief te zorgen voor een opvang plek en de juf verdient een pluim door in te schatten wanneer preventief in te grijpen. Een stevige knuffel gaat hem niet helpen zijn gedrag te veranderen. Maar morgen geef ik hem toch weer die stevige knuffel en hoor ik vast weer dat hij het nooit meer doet. Ik weet geen andere manier.
