Dreamschool

Met veel respect kijk ik naar Dreamschool op de NPO. Ik kijk door de ogen van een ZMOK juf. Ik kijk naar de verschillen tussen Lucia Rijker en Erik van het Zelfde. Beide bekwame mensen met het hart op de goede plaats. Toch zie ik duidelijke verschillen. Door mijn ogen, zie ik een directeur uit 010 die zijn taak zeer goed heeft vervuld. Hij heeft een team neergezet dat ervoor ging. Hij heeft aandacht gekregen voor de werkdruk, de passie van onderwijzend personeel en de politiek rondom het onderwijs. Hij heeft het goed gedaan, meer dan dat. Het heeft hem, mijn inziens, wel arrogant gemaakt. Hij runde zijn school door kinderen die niet in het gareel liepen, te verwijderen. Hij creëerde een geweldige school. Maar wat er met de verwijderde kinderen gebeurde stond hij niet heel lang bij stil lijkt het. Want die lossen niet op in het niets. Die maken nog steeds deel uit van onze samenleving en zullen elders hun heil moeten zoeken. In Dreamschool komt hij ze weer tegen. Het lijkt het erop dat zijn primaire reactie is: 'anders ga je toch gewoon naar huis'. En dan is er Lucia Rijker. Jeetje Lucia wat doe ik voor jou mijn petje af. Daar waar de ervaren directeur met zijn handen in het haar zit komt Lucia uit de hoek. De kickbokster die trainde in de Bijlmer. Zij vertelt aan de directeur, met jaren ervaring op zijn naam, dat hij de kinderen niet moet wegsturen. Dat de kinderen dat ondertussen wel kennen, dat dat blijkbaar niet heeft gewerkt en dat zij het dus anders moeten doen dan al dat andere wat al eerder is geprobeerd. Langzaam aan zie je Erik veranderen. Langzaam aan komt hij uit zijn comfortzone. En Lucia begeleidt hem. Ze begeleiden elkaar. Heel respectvol allemaal.

Ik kijk niet alleen. Ik kijk met mijn ZMOK klas vol met eindgroepers met een valse start. Kinderen waarbij dit misschien wel hun toekomst is. Kinderen waarbij het mijn taak is om NU tot ze door te dringen zodat ze meer dan alleen een basisschooldiploma halen. Ik kijk naar Erik en ik kijk naar Lucia. Ik hoop iets van ze te kunnen leren. Ik hoop dat de kinderen iets van hun leren. Als ik kijk naar de verschillen tussen Erik en Lucia zie ik dat de één met name zeer zakelijk en professioneel blijft en dat de ander een gevoelsmens is. En dat laatste is waar ik mij meer mee kan identificeren. Ik vertel de kinderen ook over mijn jeugd. Dat ik ook een valse start heb gemaakt. En ik merk dat de kinderen daar onder de indruk van zijn. Meer van mij willen aannemen omdat ik één van hen ben. Maar het is niet zaligmakend. Ik heb ook kinderen die ik door mijn vingers voel glippen. Waarbij ik dagelijks drie, vier, vijf gesprekken heb. Waarbij ik perse de langste adem wil hebben waarbij ik niet wil schreeuwen, waarbij ik niet wil straffen omdat dat wel bewezen is dat dat niet werkte. Maar waarbij ik ook mens ben, boos word, verdrietig word en me soms machteloos voel. En waarbij dan de twijfel toeslaat. Moet ik het inderdaad strakker houden? Moet ik er inderdaad meer bovenop zitten? Zijn deze kinderen echt zo gehard dat dat het enige is waar ze naar luisteren, straf is? Ik wil het niet geloven. Ik ben ervan overtuigd dat ik op de goede weg zit. Ik zal geen 100% score halen, maar niemand houdt mij tegen om naar 100% te streven. 100% liefde, 100% opbrengst, 100% het beste uit jezelf te halen. Dat is mijn Dreamschool.