De tijden veranderen, de communicatie verandert. De vraag is dus; verander je mee of houd je vast aan de oude methodes? En hoe lastig ook, bedenk: ooit waren hiëroglyfen en spijkerschrift dé manier van communicatie.
Toen ik begon te werken in Amsterdam Oost was één van de grote problemen dat je ouders niet bereikte. Ouderavonden, informatieavonden, uitjes, rapportgesprekken, noem maar op. 100% aanwezigheid is mij toen nooit gelukt. Bij "echt" belangrijke gebeurtenissen moesten wij alle ouders bellen (Regulier onderwijs, dus dat betekent tegenwoordig een stuk of 30 telefoontjes). En zelfs dan haalden we niet 100% opkomst. Wanneer belde je ouders? Bij ouderavonden, rapportgesprekken en dergelijke, maar vooral als het kind iets uitgehaald had wat niet door de beugel kon. Kortom contact vanuit school betekende een verplichting. Doorgaans zijn verplichtingen niet de leukste bezigheden.
Dat het anders kon leerde ik in de Bijlmer. Ik kwam daar te werken op een SBO school en dat was voor mij een uitdaging. Het verschil met Amsterdam Oost was met name het publiek. In Oost had het gros een islamitische achtergrond en ik vond het daar sowieso lastiger om contact te leggen. In mijn ogen zijn zij meer op zichzelf. In de Bijlmer was het vooral Surinaams, Antilliaans en Afrikaans wat de klok sloeg. De "hé schatje" en de "mi gudu's" vlogen om mijn oren. Daar was het ook waar een vader mij in de eerste week vroeg om mijn telefoonnummer zodat hij mij kon appen als hij ruzie thuis had gehad met zijn zoon zodat ik wist te anticiperen. Ik twijfelde geen moment. Ik dacht meteen; ja, zo moet het zijn. Je doet het samen. Als de leerling een rot start heeft gehad 's ochtends, dan kan ik daar rekening mee houden zodat het toch een goede dag wordt. Ik heb die week alle mobiele nummers van ouders gevraagd en gekregen. Ik heb ze diezelfde week ook gebombardeerd met leuke foto's van hun kroost. Een leuke gymles- foto, en leuke werkstuk- foto, en topdag - foto. Wat een leuke reacties kreeg ik. Ik appte er op los. Zoals iedere juf of meester tegenwoordig weet: vier leuke berichtjes tegenover één minder goed berichtje. En het werkte. Bij de voorlichting voor het voorgezet onderwijs had ik voor het eerst 100% aanwezigheid. Ook bij de kerstborrel en de afscheidsavond bereikte ik iedereen en kwam iedereen.
Tegenwoordig weet ik niet anders meer. Bij iedere nieuwe leerling vraag ik meteen een telefoonnummer en nog voor het eind van de dag app ik een foto van een lachend kind. Want ik kan mij best voorstellen als je kind verwezen wordt naar een cluster 4 school, je bezorgd bent, je er best moeite mee hebt en ook veel vragen. Ik hoop dat een foto van je kind die op zijn plaats lijkt een paar zorgen wegneemt en de eerste stap naar samenwerking zal zetten. De drempel om mij te benaderen wordt een stuk kleiner. Volgens mij zijn er nog genoeg ouders, maar ook leerkrachten die het contact een beetje ontlopen. Die het eng vinden, beoordeeld denken te worden en geen pottekijkers willen. Maar we zijn mensen en we hebben hetzelfde doel dus het gaat goed komen. Ouders werken meer met mij samen. Ze krijgen niet alleen contact met mij als het slecht gaat, maar met name als het goed gaat. Bijvoorbeeld als hun zoon leeskampioen is geworden, of een voldoende heeft voor zijn rekentoets die hij zo lastig vindt. Wanneer ik dan eens app of een moeder wil praten met haar zoon omdat hij gevochten heeft doet zij dat ook. Daardoor heeft het kind het idee dat de lijn van leerkracht naar ouders heel kort is, dat we het samen doen. Dat werkt volgens mij dubbel zo goed.
Zijn er dan helemaal geen nadelen? Nee, ik heb ze nog niet ontdekt. Ik word inderdaad wel eens op zondagavond ge-appt: Help, mijn zoon is jarig en ik weet niet wat ik moet trakteren. Of: Mijn zoon is de woordjes kwijt, kun je ze nog even appen? Ik kan kiezen of ik meteen antwoord geef. Meestal geef ik direct antwoord. Het kost niets en het levert heel veel op. Of ik nou mij Facebook account check of een linkje doorstuur van traktaties: het is mij om het even. Als het niet uitkomt dan is dat ook uit te leggen. Ik krijg ook op kerstavond een appje met: Lieve juf, ik weet dat het kerstavond is maar je hebt zoveel voor ons gedaan ik wilde je even laten weten dat we na zes weken weer water hebben! Wat is mijn dag dan weer goed. Of een appje van ouder: Lieve juf, we zijn zo blij dat onze zoon bij jou in de klas zit. We zien hem voor het eerst sinds drie jaar opleven.
Kortom de vraag is waarschijnlijk niet òf je moet appen, maar wanneer je gaat beginnen met appen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten