kleine stapjes

Vrijdag........
Mijn, normaal zo'n stille jongen is boos. Erg boos. Hij gooit zijn schrift van tafel, daarna volgt zijn potlood en zijn gum. Heel boos.
Hij tilt zijn stoel boven zijn hoofd en wil deze ook gaan gooien. Ik kijk hem aan en schud mijn hoofd. Hij kijkt naar me, dreigt nog een keer en ik schud nog een keer mijn hoofd. En wonder boven wonder hij zet de stoel neer en gaat als een malloot opzoek in zijn laatje. Hij vindt een rekenwerkboekje en houdt deze boven zijn hoofd en kijkt naar me..... Vraagt goedkeuring zo lijkt het.
Count your blessings.

Ik knikte, en daar ging het werkschrift. 

Nee het is niet goed, maar hij had op een cruciaal moment geluisterd in al zijn boosheid. In vijf weken had ik dat voor elkaar. Ik ben trots op hem. 

Ik had weer nee kunnen schudden, ik had op mijn strepen kunnen staan en misschien was het mij gelukt. Maar waarschijnlijker niet. Nu heb ik een heel klein beetje krediet opgebouwd. Een heel klein beetje. Een heel klein stapje die ik ooit misschien zo hard nodig heb. 

En misschien, heel misschien heb ik t mis. En zal ik toch meer op mijn strepen moeten gaan staan. Tijd zal het leren. Maar het is een mega gaaf proces. I love my job